Kinderlogica

De kerstboom is in huis gehaald. Ik hang erg aan tradities en speciaal als je maar alleen of met zijn tweetjes bent, vind ik het extra belangrijk dat het feestelijk en gezellig is in huis om de leegte van een groot of compleet gezin in te vullen. Het Zweedse woonwarenhuis en hun superaanbieding van kerstboom voor 1 euro staat garant voor een boomlange Nordmann. Bij die naam denk ik altijd aan de charismatische scandinavische vampier met vikingtrekken, Eric Northman (Alexander Skarsgård) uit de True Blood (tv)/Sookie Stackhouse (boek) serie.

Mijn zoon (6) en ik zetten de boom in de standaard. Ineengedoken aan de voet van de boom vraag ik of de boom recht staat, voordat alle schroeven vast zijn aangedraaid. Ik verwacht dat mijn ventje naar achteren loopt en op afstand de boom zal goedkeuren of bijsturen. Het leuke aan kinderen vind ik hun onverwachte gedachtegang. Hij loopt weg om terug te komen met een liniaaltje van 15 cm lang. Hij had deze net uit de Adventskalender gekregen. Hij checkt of de liniaal recht is door hem langs zijn onderarm te leggen ondertussen mompelend in zichzelf: 'Die is recht.' Vervolgens houdt hij het liniaaltje met een bloedserieus gezicht tegen de boom en zegt: 'Ja, hij staat recht.' Tegen deze logica kan ik niet op en ik onderdruk mijn glimlach. Ik draai de schroeven aan om vanochtend te horen: 'Mam, de boom staat scheef.'

Vrolijke feestdagen!

The Story Grid, zie door de woorden het verhaal weer

Wellicht werkt mijn blogpagina niet goed en zijn er mensen die een berichtje hebben achter gelaten. Ik zal het nooit weten (te zijner tijd probeer ik te achterhalen hoe dat te repareren). Wat ik wel weet, is dat ik geen critique group heb gevonden na verschillende wegen te hebben bewandeld. Het Genootschap voor Misdaadauteurs gaf geen enkele reactie. Maakt niet uit, dacht ik. Met Google ligt de wereld aan mijn voeten en vind ik ook mijn weg. Zo stuitte ik op The Story Grid van Shawn Coyne. Deze doorgewinterde boekredacteur heeft door de jaren heen een methode ontwikkeld, een soort meetlat, om sneller te achterhalen wat niet werkt in een genrespecifiek verhaal. Natuurlijk nam ik het allemaal niet voor waar aan. Aangezien zijn aanwijzingen ook gelden voor films ben ik volgens zijn methode een aantal films gaan analyseren waaronder een paar van de Meester i.e. Hitchcock. Het rookgordijn trok op en ik zag het licht wat betreft mijn eigen thriller. Dat was kicken, sorry maar ik kan het niet anders uitdrukken. Ik kon mijn zoektocht naar meelezers stoppen en mij onderdompelen in de kennis van Coyne. Ondanks de nieuwe kennis is het nog steeds aanpoten, maar in ieder geval zwoeg ik in de juiste richting en voel ik me niet stuurloos meer. Erg fijn. Het (e-)boek is een aanrader voor schrijvers (in spe). Hij heeft een uitgebreide analyse gedaan van Silence of the Lambs van Thomas Harris, alleen de graphics kun je beter downloaden van zijn site en dan vergroot afdrukken vanwege de kleine lettertjes.

The Story Grid is gratis te lezen en deels te beluisteren via zijn site, maar ook te koop in een boek. In het voorwoord zegt Coyne: koop mijn boek niet, alles staat gratis op mijn site. Pas als je je doorbraak als schrijver hebt gehad, geef dan mijn boek aan iemand anders cadeau. Heel sympathiek maar ik las het pas toen ik het boek had gekocht ;-)

Meeleesmaatje gezocht

Ik zit in mijn schrijvershol en soms is het er koud, donker, eenzaam en vooral heel erg stil. Ik kijk naar het einde van mijn verhaal en ik zie dat het niet werkt. Dat is op zijn minst vervelend want ik heb grootse plannen met mijn verhaal. Om die plannen te verwezenlijken, ben ik begonnen in het boek How to find success in selling e-books van Victorine E. Lieske. Haar uitgangspunt is dat je eerst een Freakin' Amazing boek geschreven moet hebben voordat je het uitgeven onderneemt. Mevrouw Lieske heeft daar een punt en mijn einde werkt niet. Ze draagt ook een oplossing aan: participeer in meeleesgroepjes waarbij leden elkaar commentaar geven.

Onderwerp elk hoofdstuk van je boek aan commentaar. Ik heb dat gedaan. Na lang zoeken vond ik de club 'Proeflezen' op Schrijvenonline. Ik plaatste een pagina proloog en ik kreeg direct commentaar. Goed bezig, dacht ik. Op een enkel lichtpuntje na was men er niet over te spreken. Dat vond ik minder, maar als het niet over komt, heb ik niet goed gedaan. Dus na een chagrijnige bui en lang dubben 'want Minette Walters deed het ook zo en die heeft een plank boeken op haar naam', heb ik mijn lieveling de nek omgedraaid en de eerste 16 pagina's geschrapt. Het was even slikken, maar ik was blij met mijn nieuwe resultaat. En toen bleef het stil. Niemand leest nog iets van mijn verhaal. Alle andere bijdragen ontvangen commentaar van de leden. Ik heb ook drie stukken beoordeeld om een steentje bij te dragen, maar zij voelen zich niet uitgenodigd om mijn werk eens te bekijken. Wat nu?


De lezer heeft altijd gelijk, maar zijn afwezigheid is mij een raadsel. Ik heb ook iets teveel schrijfervaring om de oorzaak af te doen als 100% bagger.
Heeft iemand nog een tip? Ik probeer nu een meeleesgroepje via een Facebookoproep op te starten. Ondertussen pep ik mezelf op met schrijfwijsheden die ik vind op Pinterest.

Force Majeure

Ik zit onder water oftewel zoals mijn Engelstalige collega's het zo mooi zeggen: I am in the writing cave. Sociaal doen, leidt af van het schrijven en doe ik daarom momenteel zo min mogelijk. In december 2013 ben ik begonnen met het schrijven van mijn thriller van de koude grond. Ik dacht binnen een jaar klaar te zijn en had mijn deadline gesteld op december 2014. Die deadline heb ik in december vervolgens uitgesteld naar juli 2015. Het is nu 31 augustus 2015, zucht. 

Natuurlijk is er een waslijst aan redenen die mij het schrijven hebben bemoeilijkt. Ik noem: een serieus gebrek aan inkomsten, rechtszaken van een wraakzuchtige ex, nieuwe buren bij wie het alle dagen feest is, een half onbewoonbaar huis wegens achterstallig onderhoud van de verhuurder, mijn kleuter van 4 die niet meer naar school durfde wegens pesten, beter samengevat onder: Force Majeure. 

Allemaal legitieme redenen, maar als ik ergens een probleem mee heb, is het niet halen van mijn deadline. Ik kan heel goed plannen inclusief 'wat er ook gebeurt'. Dat heb ik geleerd tijdens mijn (lach niet) cursus 'studievaardigheid' een soort timemanagementcursus in mijn studietijd die van onschatbare waarde bleek. Wat praktisch onbestaanbaar is in mijn wereld is: (schrijf)werk niet afmaken. In mijn periode bij 'de krant' (dagblad Trouw) heb ik geleerd: je werk is altijd af. Het was heerlijk om voor de krant te schrijven, want ik ging elke dag met een goed gevoel – werk af – naar huis. 

Nu zie ik ook dat een roman een andere benadering, onder andere meer tijd nodig heeft dan een stukje in de krant. Dus ploeg en zwoeg ik door. Wat er ook gebeurt. Het moet af. Dan kom ik weer boven in more ways than one. 

Niet de ideale klant van H&M

Ik ben klant bij H&M. Ik heb weinig te besteden en een klein kind te kleden. Ik vond H&M tof want ze hebben stoere kinderkleding met dino's voor mijn ventje en tongue-in-cheek batman shirts. De dino-kleding is zo stoer dat ook de welgestelde kids uit zijn klas jaloers zijn op zijn shirts. 

Ik breng mijn oude kleding naar H&M om te recyclen en ik ben blij met de kortingsbon die ik opnieuw kan besteden bij H&M. Ik dacht daarom dat H&M en ik vrienden waren, dat wij elkaar hadden gevonden. Maar H&M wil mij niet.

Vandaag werd ik gevraagd om lid te worden van de H&M club. Ik zou punten kunnen sparen en nog meer kortingen krijgen dan de gewone klant. Dat wilde ik wel want een euro kan ik maar één keer uitgeven en mijn ventje groeit, daarnaast ben ik dramatisch afgevallen dus verlang ik naar een nieuwe passende outfit. Welcome to the club zegt de folder die de verkoopster mij in de handen drukt en ik zeg gretig ja. Maar bij nader inzien wil H&M alleen maar clubleden met een smartphone. Ik heb geen smartphone, DIE KAN IK NAMELIJK NIET BETALEN H&M. En daarom kan ik geen lid worden. H&M heeft namelijk een duurzaam beleid waarbij ze geen klantenkaarten verstrekken. Dat is niet goed voor het milieu. Dus kan je punten sparen voor kortingen, exclusieve uitnodigingen ontvangen voor events en speciale aanbiedingen, maar dan alleen als je de ideale klant bent van H&M met een smartphone. Een smartphone kost meer energie dan een gewone mobiel. Een gewone mobiel is dus duurzamer, maar blijkbaar niet voor H&M want dan moeten ze klantenkaarten verstrekken en dat geld hoeven ze niet uit te geven, als de klant dat voor ze doet aan een energieverslindende smartphone. 

De eerste horde is genomen!

In mijn zoektocht naar een producent voor Marokkanen schaatsen niet heb ik een winnaar! Ik kan met trots vertellen dat ik met BosBros in zee ga. Het is een eerste stap (na het schrijven van een script). Stap twee is het overtuigen van het Filmfonds van de noodzaak om deze film te maken. Bidden dat ook zij het licht zien in deze familiefilm voor kinderen én ouders van alle etno-achtergronden.

De voor- en nadelen van je boek zelf of door een uitgever laten uitgeven

Ik heb al een aantal blogs besteed aan het zelfpubliceren. In de zoektocht naar het beste antwoord kom ik steeds bij Penny Reid terecht die weliswaar een Amerikaans onderzoek doet, maar toch ook voor de Nederlandse auteur interessante perspectieven oplevert (al is het maar het idee om in het Engels te schrijven vanwege het enorme leespubliek in plaats van Nederlands ;)). Natuurlijk zijn de cijfers naar Amerikaanse maatstaven en moeilijk door te trekken naar Nederlandse begrippen, het principe blijft hetzelfde. Lees en doe er je voordeel mee!

Reid Romance: A few factors for indie authors considering a trad...: Has everyone been following this? http://authorearnings.com/report/may-2015-author-earnings-report/ The short story: The take home messag...

Marokkanen schaatsen niet

Via het Schrijfpaleis heb ik een waardevolle scriptanalyse gekregen van niemand minder dan Mike van Diem voor mijn familiefilm Marokkanen schaatsen niet. Ik heb de rewrite afgerond en via Penny Reid heb ik pinterest ontdekt. Zij heeft vanuit de VS een boek geschreven, the Hooker en the Hermitsamen, met L.H. Cosway, gestationeerd in Dublin, Ierland. Reid schreeft de pointofview van de heldin en Cosway nam de pov van de held voor haar rekening.  Ze inspireerden elkaar door middel van een pinboard op Pinterest.

In deze tijd met overdaad aan informatie en media heeft de internetsurfer de aandachtsboog van een goudvis, dat betekent: geen woorden, maar beelden, aldus John Planken, mijn Facebookmentor.

Ik houd wel van lezen, maar ik ben het met hem eens dat een beeld meer kan zeggen dan een tekst. Daarom ben ik ook gaan pinnen, zodat iemand in drie seconden kan beslissen of ze een synopsis van één pagina wel of niet willen lezen en vervolgens al dan niet het hele scenario. Ik zie dat Reid pinnen ook gebruikt om zichzelf te helpen bij het vormen van haar personages in haar boeken. Het ziet er leuk uit en ik moest dat ook maar eens uitproberen.

Het heeft me in ieder geval al op ideeën gebracht voor mijn YA-project dat ik na de zomer wil starten.  Voor nu MSN, wat vind je ervan?

Experiments in Self-Publishing: 2 maanden later

Al eerder heb ik geblogd over de on/mogelijkheden om zelf te publiceren. Ik ben nog steeds de voors en tegens aan het onderzoeken. Ook al heeft een Engelstalige Indie auteur de wereld aan de voeten vanwege het wereldwijde taalgebied, het is toch interessant om te volgen hoe deze mevrouw successen boekt nadat ze twee jaar geleden via een weddenschap in het auteurschap is gerold. Ik heb inmiddels een paar van haar boeken gelezen en ze zijn hilarisch! Ze weet haar wetenschappelijke achtergrond te gieten in een damesroman met heel veel humor. Volgens mij heeft zij een niche ontdekt: de intelligente damesroman. Maar dat terzijde, lees haar experiment en doe er je voordeel mee.

Reid Romance: Experiments in Self-Publishing: 2 months later: We're at the 2-month mark for my "free first book" experiment. Previous blog posts on this subject are here (initial details)...

Zelfpublicatie en de 'juiste marketingstappen'

Ik zit krap, erg krap. In deze lang slepende crisistijd ben ik zeker niet de enige. Voor mij betekent het dat ik kan kiezen tussen een dikke reep chocola (Tony Chocolonely) of een e-book van een Indie author. E-boeken van zelfgepubliceerde vaak Amerikaanse of Britse schrijvers zijn rond de drie euro, de prijs van een dikke reep. Een e-boek geeft langer plezier dan een reep, lezen is onmisbaar om te kunnen schrijven dus helpt bij me werk en je wordt er niet dik van......en chocola, tja daar word je wel dik van, maar is soms gewoon noodzakelijk en altijd lekker. Terwijl ik struin naar nieuwe Indie schrijvers ben ik ook altijd nieuwsgierig naar het verhaal erachter. Hoe lang schrijven ze al, hoe vinden ze hun publiek en hoe succesvol zijn ze c.q. kunnen ze er van leven? Een deel van mijn manuscript Jousterheerd ligt bij uitgevers te wachten op antwoord en ondertussen onderzoek ik de 'hoe en de hoe niet' van zelfpublicatie. Gisteren las ik deze blog van een moedige Indie schrijver. Het is interessant om te lezen hoe succes niet afdwingbaar lijkt door de 'juiste marketingstappen' te doorlopen terwijl hele bedrijven daar hun brood mee verdienen. Indie schrijver Carey Heywood is pijnlijk eerlijk over haar proces om zichzelf in de markt te zetten als zelfpublicerend auteur. Voor iedereen die dat overweegt, een must read!

https://www.facebook.com/CareyHeywoodAuthor/posts/533843263423885

Papiervisje moet dood, leve het e-book!

Mijn zoontje van 5 is vorig jaar na de zomervakantie gewisseld van school. Daar zijn we allebei heel erg blij mee, want de vorige school was een nachtmerrie in de uitgebreide betekenis van het woord. Na een nachtmerrie ben je blij dat je weer wakker bent zodat je uit de boze droom kunt stappen. Maar soms kan je nog keer terug vallen in dat afschuwelijke gevoel of die gebeurtenis als je je ogen sluit of word je ergens overdag of de volgende nacht weer even overvallen door de echo van de herinnering.

Nadat wij deze nachtmerrie-school achter ons hadden gelaten, bleek de nachtmerrie nog meerdere staarten te hebben. Een van de staarten was de introductie van het papiervisje in ons huis. Nu raak ik panisch van insecten, muggen en vliegen uitgezonderd. Muggen zijn bloedzuigers die enorme jeukende bulten achterlaten (allergische reactie) en moeten daarom direct dood. Vliegen vind ik ronduit vies en ziektemakers ook al besef ik dat ze al etend heel veel zooi 'opruimen'. Ik probeer daarom met deze Boeddhistische visie in het achterhoofd vliegen in eerste instantie naar buiten te begeleiden. Als dat niet direct lukt, dan vermoord ik hen net als de muggen en doe ik dat zonder schuldgevoel.

Kortom ik heb een fobische angst voor insecten. Nu moest ik bij de nachtmerrie-school nog een map met tekeningen en de rapporten ophalen. De directeur maakte nog een grapje over al die papieren dossiers van de kinderen die wel acht jaar bewaard moesten blijven en een feest voor zilvervisjes waren. Ik kon de opmerking niet plaatsen, maar probeerde dat ook niet omdat ik zo snel mogelijk daar weg wilde zijn.

Thuis werd de map met tekeningen aan 'opa' getoond. Mijn gil was onbeschrijflijk toen er zilverkleurige beestjes weg schoten. Later legde de GGD uit dat dat nou papiervisjes waren, die wel 8(!) jaar bleven leven en het behang en de inhoud van je boekenkast wegvraten. Natuurlijk kreeg ik direct nachtmerries. Elke nacht kwam er een papiervis van meer dan menselijke afmetingen op mij af. En in mijn beleving waren ze overal, net als kakkerlakken en de meeste insecten gemaakt tot overleven. Wij mensen zijn niets vergeleken met insecten die er altijd zullen zijn omdat ze periodes van honger, dorst en ontberingen weten te doorstaan. Denk maar aan de film Alien(s).

Ik ben langzaam met de overstap naar elektronische middelen. Ik heb de mobiele telefoon uitgesteld tot er geen telefooncellen meer waren en ik heb zeker geen smartphone. Maar na de ontmoeting met kracht van de natuur in de vorm van de alles overlevende papiervis zag ik direct het licht: wat een prachtige uitvinding is het E-book. Ik heb kindle gedownload op mijn netbook en verslind zo het ene e-book naar de andere. Met een speciaal programma (f.lux) straalt mijn netbook oranje licht uit bij het ondergaan van de zon, zodat ik zonder slaapproblemen in bed e-books kan lezen én zonder overvallen te worden door een papiervisje.