Wauw

Schrijven is moeilijk. Afgelopen dinsdag gaf ik mijn scriptcoach een pre-eerste versie van Jousterheerd. Ik schaamde me om het op te sturen en tegelijkertijd wist ik dat ik het moest doen. Tegenslag in de boze buitenwereld leidt soms zo af, dat schrijven zelfs onmogelijk lijkt. Ik wist dat ik hem kon vertrouwen. Hij is een professional. Hij zei twee dingen: "Twijfel is een schrijver eigen" over mijn schaamte en "Wauw" over mijn pre-eerste versie van Jousterheerd. Veel meer had ik niet nodig, ondanks alle tegenslagen, kan ik weer verder. Hieronder een boost voor iedere aanstormende schrijver gevonden op een van mijn favoriete blogger/schrijver van YA Veronica Roth (Divergent Trilogie).

"Throw away the scale. There is no scale, there is only your story. Listen to the story you are trying to tell, that unconscious combination of imagination and memory and feeling, and trust it. Concentrate on expressing that as clearly as you can, concentrate on finding the language for it, but above all don’t second-guess it. It’s your true north. Because here’s the great thing about novels and writing and creating anything: Nobody else can possibly write the book you’re writing. It is yours, singular, and the more clearly it is expressed the more alive its singularity will be. If you want to be ruthless, be ruthless about clarity, be ruthless about trusting yourself, be ruthless about finding generosity for your characters, but most of all be ruthless about ignoring the inner demon that keeps telling you you’ll never be as good as Eudora Welty or Zadie Smith or David Mitchell or James Baldwin or whoever, that your novel will never be better than an 8. That inner demon is full of fear, and fear, if anything, is what reduces a novel and sterilizes its language. Fear, in writing, is a self-fulfilling prophesy. So banish it, banish the whole scale, and trust your own dark bouquet of inspiration. Thank god you’re not those other writers. We already have their books, but we don’t have yours, and I am of the mind that the world is almost always made better by more books."

- Ted Thompson (via mttball via veronicarothbooks.com)

Zoet bloed

Als meisje van 11 jaar ging ik voor het eerst naar Suriname om kennis te maken met mijn vaderland. De reis maakte een diepe indruk op me. Het was een cultuurschok. Stads als ik was, werd ik geconfronteerd met de Natuur die onontkoombaar was in tegenstelling tot de schijnbare afwezigheid van deze in Amsterdam. Ik herinner me de eindeloze regenbuien en de volgelopen kuilen in de weg waar ineens (modder)vissen ofwel longvissen in zwommen. Ik zag voor het eerst vleermuizen die volgens mijn wijlen oom Johan 's nachts bloed dronken van koeien. Ik herinner me de vele honden die iedereen leek te bezitten, maar die toch als zwerfhonden overkwamen. Een hond van mijn oom had een wond waar de maden in zaten. Later leerde ik dat de maden het rottende vlees weg aten, dus eigenlijk 'goed' waren voor de hond. Maar de insecten, vele malen groter in hun omvang dan ik ooit gezien had en dan met name de muskieten maakten nog het meeste indruk. Leeggezogen werd ik ter plekke vanwege 'zoet bloed'. Toen ik ruim 20 jaar later nogmaals Suriname bezocht, waren het opnieuw de muskieten die me altijd wisten te vinden hoeveel deet ik ook gebruikte.

Momenteel is mijn vakantieomgeving een stuk eenvoudiger in een allerliefst vakantiehuisje in Brabant. Echter de ervaring was net zo exotisch als die eerste reis naar Suriname. Nog altijd stads en niet gewend aan de Natuur die toch echt heer en meester blijkt. Het huisje ligt tegen het bos aan ongeveer 1,5 km van het minidorpje Liessel. Het zijn de muggen die door de afwezige winter, de vele regens, hoge temperaturen en hoge luchtvochtigheid in grote getale op zoek zijn naar voedsel. Dat het huisje een vijvertje heeft met luie volgevreten kikkers heeft natuurlijk bijgedragen als broedkamer voor de bloedzuigers. Ze houden ploegendiensten aan. Wellicht huizen hier momenteel verschillende soorten die verschillende voedertijden hebben. In de avond druppelen ze binnen. Waar ze precies vandaan komen, is mijn een raadsel maar ik gok op het houten plafond in de keuken met weggevallen noesten waar ze zich schuil houden tot hun werktijd begint. 

Om 01.00 uur is het definitief happy hour, daarna komt druppelsgewijs om het uur of om de twee uur een mug rondzoemen totdat rond 05.30-06.00 uur de spits begint. Uitgeput van de hele nacht opstaan om te meppen, komen ze nu in hordes om 'het werk af te maken'. Na 06.00 uur vertrekken ze weer naar hun onzichtbare schuilplaatsen om de dag uit te zitten tot de avond valt. Maar nu niet meer. Ik ben met de bus die eens per uur komt in het naburige minidorp naar een groter dorp afgereisd waar ze een drogist (!) hebben en heb mijzelf een fles muggenspul cadeau gedaan die hoge ogen had gegooid bij omroep Max. En terecht. De eerste nacht hoorde ik de muggen langs mij heen scheren op zoek naar hun vertrouwde plekje aan de bar maar ze konden de deur niet meer vinden. Ik was aangenaam verrast, niet alles op televisie is lariekoek en soms is de mens de Natuur de baas.