De gunfactor

Eergisteren liep ik de snackbar binnen om patat te halen voor het avondeten. In de helverlichte ruimte zat een meisje, niet ouder dan 12 jaar, aan een van de formicatafeltjes te wachten. Ze was fragiel en droeg duidelijk een jas en een broek die minstens twee maten te groot waren. Haar schoenen waren mannenschoenen waar ze in slofte. Mijn blik werd steeds opnieuw naar het gezicht van het meisje getrokken. In een andere setting, meer voorspoedige levensomstandigheden zou het een mooi meisje zijn geweest met haar lange blonde haren en grote ogen. Ik glimlachte naar haar, maar haar ogen ontweken mijn blik. Haar mond was vertrokken tot een dunne streep, dat maakte haar smalle gezicht spits en hard. Ze denkt vast, wat moet die vrouw van me, dacht ik. Ze ontweek ook de blik van de van de snackbarmevrouw, een moslima, die haar hielp met haar grote bestelling. Het meisje leek voor 18 euro merendeels patat te hebben gekocht. Ik haal één portie patat en die deel ik met mijn zoontje en dan hebben we nog over. Dus voor 18 euro haal je voor een weeshuis patat bij deze snackbar. Ik bleef naar haar glimlachen ook al keek ze me niet aan en ik wenste dat ik rijk was. Helaas ben ik vooralsnog armlastig, maar een meisje van twaalf hoort geen hard gezicht te hebben. Ze hoort leuke kleding te dragen die haar past. Het zou trots geweest kunnen zijn of schaamte, dat zij geen oogcontact maakte met ons. Bij haar aanblik wilde ik in ieder geval op dat moment niets lievers dan haar het blije, ontspannen gezicht gunnen dat bij een kind hoort.

Bij ons thuis hadden wij ook niet breed, maar ik heb als kind altijd passende kleding gehad. Wel was het verdriet van thuis, de vele ruzies en spanningen, van mijn gezicht te lezen als ik 's ochtends naar school liep. Op de brug kwam ik regelmatig een gekleurde man tegen die me altijd aan het lachen probeerde te maken omdat ik zo verdrietig keek. Dat moment dat iemand medeleven toonde, betekende wat voor me en dat herinner ik me nu nog even scherp als de dag van gister. Zo werkt volgens mij ook de gunfactor. Die man herkende iets bij mij en gunde mij een glimlach. Ik herkende de harde blik van het meisje en gunde haar het kind-zijn.

Misschien als mensen elkaar weer wat meer bekijken als mens, die in de basis qua gevoelens gelijk zijn. Worstelingen en tegenslagen zijn voor alle mensen lastig, maar als het een keer mee zit, geniet iedereen daar net zo van. Misschien is er dan ook weer ruimte om elkaar wat te gunnen. Ten slotte is elkaar gunnen ook een uitnodiging tot verbinden en dat heeft deze wereld nu juist zo hard nodig.