Zondag Lokdag

Ontkenning als overlevingsstrategie

Mensen fascineren mij mateloos en dat is voor mij een van de redenen om te schrijven. Als journalist deed ik mij te goed aan het vraagtekens zetten bij menselijk gedrag. Het was voor mij een logisch vervolg om die interesse, de keuzes die mensen maken uit te diepen als fictie-schrijver.

Vandaag hoorde ik tijdens de Paasbrunch het verhaal over een vrouw die haar man na een decennialang huwelijk had verlaten voor een getrouwde minnaar. Deze minnaar had beloofd ook zijn partner verlaten zodat ze samen verder konden. Slechts 2% van de getrouwde mannen verlaat daadwerkelijk zijn vrouw voor een minnares. De man in kwestie was geen uitzondering en ontstak in woede toen de minnares de echtgenote op de hoogte bracht van de affaire en zijn aanstaande vertrek. De man had niet echt de intentie om zijn vrouw te verlaten en wilde nog altijd de affaire geheim houden. Hij vertrok naar zijn minnares om zijn woede te koelen en heeft haar geprobeerd te wurgen. Brede blauwe sporen staan op haar keel. Zij doet echter geen aangifte bij de politie. Waarom niet? Omdat zij zegt van deze man te houden en zij niet wil dat hij nog meer in de problemen komt dan hij al zit met zijn boze echtgenote.

Voor een buitenstaander klinkt het ongelofelijk dat deze vrouw haar ex-minnaar en bijna-moordenaar de hand boven het hoofd blijft houden. Voor mijn verhaal Jousterheerd was ik geïnspireerd door de film Le Boucher van Claude Chabrol, waarbij een eenzame schooljuffrouw valt voor een seriemoordenaar. De werkelijkheid laat zien dat zij minstens zo grimmig is.

Een vrouw als deze beschreven in het bovenstaande lijkt op het hoofdpersonage in Jousterheerd. Zij, getekend door diepe eenzaamheid, raakt verstrikt in een relatie die haar het leven kan kosten. In het begin is zij onwetend, maar naar mate het verhaal zich ontvouwt, komen er meer en meer vraagtekens aan de oppervlakte. Toch blijft de vrouw volharden in de ontkenning van de werkelijkheid omdat zij haar behoefte aan 'een man' en het uitzicht op een kind belangrijker acht dan haar eigen veiligheid.

De hele gemeenschap bij Jousterheerd waarvan zij deel wil uitmaken, heeft ontkenning als overlevingsstrategie. Het is de lijm die alles bij elkaar houdt en misschien zelfs sterker werkt als er doden zijn gevallen. Tot ziens in Jousterheerd!