Zelfpublicatie en de 'juiste marketingstappen'

Ik zit krap, erg krap. In deze lang slepende crisistijd ben ik zeker niet de enige. Voor mij betekent het dat ik kan kiezen tussen een dikke reep chocola (Tony Chocolonely) of een e-book van een Indie author. E-boeken van zelfgepubliceerde vaak Amerikaanse of Britse schrijvers zijn rond de drie euro, de prijs van een dikke reep. Een e-boek geeft langer plezier dan een reep, lezen is onmisbaar om te kunnen schrijven dus helpt bij me werk en je wordt er niet dik van......en chocola, tja daar word je wel dik van, maar is soms gewoon noodzakelijk en altijd lekker. Terwijl ik struin naar nieuwe Indie schrijvers ben ik ook altijd nieuwsgierig naar het verhaal erachter. Hoe lang schrijven ze al, hoe vinden ze hun publiek en hoe succesvol zijn ze c.q. kunnen ze er van leven? Een deel van mijn manuscript Jousterheerd ligt bij uitgevers te wachten op antwoord en ondertussen onderzoek ik de 'hoe en de hoe niet' van zelfpublicatie. Gisteren las ik deze blog van een moedige Indie schrijver. Het is interessant om te lezen hoe succes niet afdwingbaar lijkt door de 'juiste marketingstappen' te doorlopen terwijl hele bedrijven daar hun brood mee verdienen. Indie schrijver Carey Heywood is pijnlijk eerlijk over haar proces om zichzelf in de markt te zetten als zelfpublicerend auteur. Voor iedereen die dat overweegt, een must read!

https://www.facebook.com/CareyHeywoodAuthor/posts/533843263423885

Papiervisje moet dood, leve het e-book!

Mijn zoontje van 5 is vorig jaar na de zomervakantie gewisseld van school. Daar zijn we allebei heel erg blij mee, want de vorige school was een nachtmerrie in de uitgebreide betekenis van het woord. Na een nachtmerrie ben je blij dat je weer wakker bent zodat je uit de boze droom kunt stappen. Maar soms kan je nog keer terug vallen in dat afschuwelijke gevoel of die gebeurtenis als je je ogen sluit of word je ergens overdag of de volgende nacht weer even overvallen door de echo van de herinnering.

Nadat wij deze nachtmerrie-school achter ons hadden gelaten, bleek de nachtmerrie nog meerdere staarten te hebben. Een van de staarten was de introductie van het papiervisje in ons huis. Nu raak ik panisch van insecten, muggen en vliegen uitgezonderd. Muggen zijn bloedzuigers die enorme jeukende bulten achterlaten (allergische reactie) en moeten daarom direct dood. Vliegen vind ik ronduit vies en ziektemakers ook al besef ik dat ze al etend heel veel zooi 'opruimen'. Ik probeer daarom met deze Boeddhistische visie in het achterhoofd vliegen in eerste instantie naar buiten te begeleiden. Als dat niet direct lukt, dan vermoord ik hen net als de muggen en doe ik dat zonder schuldgevoel.

Kortom ik heb een fobische angst voor insecten. Nu moest ik bij de nachtmerrie-school nog een map met tekeningen en de rapporten ophalen. De directeur maakte nog een grapje over al die papieren dossiers van de kinderen die wel acht jaar bewaard moesten blijven en een feest voor zilvervisjes waren. Ik kon de opmerking niet plaatsen, maar probeerde dat ook niet omdat ik zo snel mogelijk daar weg wilde zijn.

Thuis werd de map met tekeningen aan 'opa' getoond. Mijn gil was onbeschrijflijk toen er zilverkleurige beestjes weg schoten. Later legde de GGD uit dat dat nou papiervisjes waren, die wel 8(!) jaar bleven leven en het behang en de inhoud van je boekenkast wegvraten. Natuurlijk kreeg ik direct nachtmerries. Elke nacht kwam er een papiervis van meer dan menselijke afmetingen op mij af. En in mijn beleving waren ze overal, net als kakkerlakken en de meeste insecten gemaakt tot overleven. Wij mensen zijn niets vergeleken met insecten die er altijd zullen zijn omdat ze periodes van honger, dorst en ontberingen weten te doorstaan. Denk maar aan de film Alien(s).

Ik ben langzaam met de overstap naar elektronische middelen. Ik heb de mobiele telefoon uitgesteld tot er geen telefooncellen meer waren en ik heb zeker geen smartphone. Maar na de ontmoeting met kracht van de natuur in de vorm van de alles overlevende papiervis zag ik direct het licht: wat een prachtige uitvinding is het E-book. Ik heb kindle gedownload op mijn netbook en verslind zo het ene e-book naar de andere. Met een speciaal programma (f.lux) straalt mijn netbook oranje licht uit bij het ondergaan van de zon, zodat ik zonder slaapproblemen in bed e-books kan lezen én zonder overvallen te worden door een papiervisje.  

Goede voornemens: de speeltuinbeheerder moet terug

Kerst is weer voorbij en zo ook de periode die bekend staat als de maand van het vele vreten voorafgaand aan de goede voornemens voor het nieuwe jaar: afvallen. Onlangs stond in de weekendbijlage van de Volkskrant (30 november 2014) een groot artikel over overgewicht bij kinderen. Allerhande bekende Nederlanders zetten zich in voor gezonder eten en drinken op scholen. Dik zijn is een ziekte. Om 'Amerikaanse toestanden' te voorkomen is het overheidsbeleid gericht op bestrijden van obesitas bij de jeugd op zo'n vroeg mogelijke leeftijd. En dat is een belangrijke taak want overgewicht in de puberteit is een belangrijke oorzaak voor een levenslang overgewichtsprobleem.

Een gezond gewicht valt en staat niet alleen bij gezond eten maar lichaamsbeweging is net zo belangrijk. De computer of tablet belemmeren dat. De tablet of de computer trekt als een magneet het kind aan om spelletjes te doen al dan niet met educatiewaarde. Het is een rustpunt voor de ouders die even hun aandacht op zichzelf of iets anders kunnen richten dan te voldoen aan de eeuwige schreeuw om aandacht van hun kroost. Het gevolg is echter dat de jeugd van tegenwoordig te weinig buiten speelt. Dat vertaalt zich in een gebrek aan vitamine D (ter voorkoming van O-benen), overgewicht en slechte grove motoriek.

Een uitnodigende speeltuin is essentieel om als tegenhanger te fungeren van het binnenspelen. Wij hadden in de Jordaan, binnenstad van Amsterdam zo'n speeltuin: de Noorderspeeltuin met een beheerder die zorgde dat de speeltuin een plek was waar je je thuis voelde. Voor kinderen van alle leeftijden onderhield onze speeltuinbeheerder Trees speelgoed, fietsjes, karretjes, stelten, spelletjes, kortom van alles te doen. Trees betrok ook alle kinderen in het spel. Niemand voelde zich buitengesloten en dat op zich oefende een enorme aantrekkingskracht uit op de buurtkinderen en hun ouders. De speeltuin was verdeeld in een plek voor de hele kleintjes en plekken voor de oudere kinderen. Onder het genot van een glaasje limonade, thee of koffie wist Trees de verschillende 'bloedgroepen' uit de buurt op hun gemak te stellen.

Dikke jongetjes werden dunne jongetjes na een zomer voetballen en fietsen met Trees. Mijn kind heeft op driejarige leeftijd al leren fietsen zonder zijwieltjes op een fietsje en met behulp van Trees. Hij zal de rest van zijn leven plezier hebben van zijn goed ontwikkelde motoriek en evenwichtsgevoel dat hij zo op jonge leeftijd al verkreeg.

Nu heeft de centrale overheid steeds meer verantwoordelijkheden afgestoten aan de gemeenten. Die staan immers dichter bij haar eigen burgers en kan beleid op maat maken. De gemeente mag zelf beslissen hoe zij het beleid toepast en hoe zij het geld hiervoor verdeelt. Ondanks de doelen van de overheid en de meetbare verbeteringen in lichamelijke gezondheid heeft de binnenstad van Amsterdam in al haar wijsheid een jaar geleden ingestemd met het naar huis sturen van vijf speeltuinbeheerders. De buurtbewoners en vrijwilligers zouden die taak moeten overnemen.

De Noorderspeeltuin is nu uitgestorven. Al snel namen de oudere kinderen de speelplek van de hele kleintjes over met opmerkingen als 'rot op kleuter' om vervolgens met zijn vieren op de schommel te hangen terwijl de kleuters afdropen. Hangjongeren slapen op het doel van het voetbalveldje of hangen rond. Voor de kleintjes zijn er geen fietsjes meer. Een enkele keer is er inderdaad een vrijwilliger, maar nu er geen speelmateriaal voorhanden is en de gezelligheid met de speeltuinbeheerder is vertrokken, nodigt de speeltuin niet langer uit. Overheidsbeleid wordt op gemeenteniveau gesaboteerd. Ik zou willen dat een Bekende Nederlander dat is onder de aandacht bracht. Tenslotte is buitenspelen zoveel leuker dan een koekje laten liggen. Is dat geen goed voornemen voor het nieuwe jaar?

Hart onder je riem

Tegenslag, iedereen overkomt het. De een wat meer dan de ander. Ook al had ik besloten na tegenslag nog een tandje erbij te zetten, af en toe heb ik het nodig om me aan iemands wijsheid of voorbeeld op te trekken. Vandaag kies ik voor de rolstoelrijdende (sinds zijn 39ste) en viervoudig president van Amerika: Franklin D. Roosevelt.

Hoe verkoop je een boek

Als je van lezen houdt in het Engels, dan is Goodreads.com dé recensie website met 14 miljoen lezers om nieuwe schrijvers te ontdekken. Veel onbekende schrijvers starten door hun boek als e-book zelf te publiceren en noemen zichzelf Indie authors. Via Amazon kun je makkelijk je boek publiceren en aan de man brengen voor een prijs die je zelf bepaalt. Je kunt er zelfs voor kiezen om je boek tijdelijk gratis aan te bieden om zo nieuwe lezers te genereren. Op die manier, inclusief mijzelf, is iemand wel te porren om een schrijver uit te proberen. Als het boek heel erg bevalt, is iemand eerder bereid voor een volgend boek te betalen, is de redenatie. De Goodreadscommunity houdt elkaar op de hoogte van (gratis) downloadaanbiedingen op Amazon (nu ook Amazon.nl!) en plaatsen recensies. Een betere en eerlijkere mond-op-mondreclame kan een schrijver zich niet wensen.

In Nederland kan dat niet heb ik ontdekt. Als je zelf wilt publiceren en vervolgens je boek via een grote bekende webwinkel wilt verkopen, ben je verplicht een vast minimumbedrag af te dragen aan de webwinkel. Ik kan mijn boek dus niet onder dat minimumbedrag te koop zetten, want dan moet ik er geld op toeleggen. En mijn boek tijdelijk gratis aanbieden, is al helemaal onbetaalbaar. Dat is erg jammer. In Amerika bieden de Indie authors hun boeken voor een paar dollar aan die bij gebleken kwaliteit als warme broodjes de New York bestsellerlijst halen.

Nu is in Nederland de e-book website Elly's choice gelanceerd, waar je voor een bepaald bedrag per maand boeken kunt downloaden. Wat hun collectie is, kan alleen ingezien worden als je je op de website inschrijft. En dat vind ik dan opnieuw jammer. Weer een extra drempel voor de potentiële klant terwijl je volgens mij als je boeken wilt verkopen, het de klant toch zo makkelijk mogelijk moet maken. Ik wil als klant namelijk eerst tien keer vrij en ongezien rondneuzen, vergelijken en gratis uitproberen voordat ik tot koop overga.  

Niet cool

Makkelijk/Easy is de titel van de New Adult* roman van Tammara Webber die ik in een paar dagen met veel plezier heb gelezen. Het boek verpakt een onaantrekkelijk onderwerp als verkrachting/aanranding zeer succesvol in een aantrekkelijk, vlot leesbaar en herkenbaar verhaal 'hoe kom ik over de liefdesverdriet van mijn eerste, serieuze vriendje heen' voor jongeren. Webber speelt op overtuigende wijze met het mechanisme blaming the victim. Ze laat de innerlijke strijd zien die het slachtoffer doormaakt waarbij schaamte haar in eerste instantie monddood maakt met alle gevolgen van dien. Als ze dan uiteindelijk haar mond open doet, is haar geloofwaardigheid het eerste dat door haar omgeving wordt betwijfeld. De dader is namelijk een mooie jongen die de meisjes voor het uitkiezen heeft. Dat verkrachting/aanranding eerder te maken heeft met een behoefte om te domineren in plaats van een behoefte aan seks, laat Webber ook zien.

Dit boek zou verplichte kost moeten zijn op de boekenlijsten van 15+ scholieren, maar ook ouders met pubers zouden dit boek moeten lezen ter ondersteuning van de seksuele opvoeding. Nu heb ik geen idee hoe het staat met de seksuele opvoeding in Nederland, maar het feit dat een derde van de vrouwen (en 1 op de 20 mannen) in aanraking komt met seksueel geweld (Rutger Nisso Groep rapport 'seksuele gezondheid in Nederland 2009') zit hier nog wel een verbeterpunt. Ik denk dat pubers, maar ook sommige volwassenen, altijd gebaat zijn met leren nadenken over grenzen bij jezelf en bij de ander. Dit geldt op ieder vlak en ook op seksueel gebied.

De Nederlandse boekomslag speelt met de gedachte dat meisjes die op een bepaalde manier gekleed gaan 'makkelijk' zijn. De Amerikaanse cover benadrukt de romantische lijn in het verhaal terwijl de boodschap van het boek helder is: verkrachting (of aanranding) is niet cool en moet gezien worden voor wat het is: strafbaar geweld.

Webber doet dat uitmuntend.

*met de term New Adult wordt een lezerspubliek van 17-22 jaar aangeduid. 

Vals dilemma

Mandela zei: “Onderwijs is het krachtigste wapen om de wereld te veranderen.” Onderwijs bestrijdt onwetendheid en stimuleert zelfstandig denken, zodat mensen een eigen mening kunnen vormen. Maar dat blijkt niet genoeg in de hedendaagse wereld waar drogredenen hoogtij vieren.

Onlangs ging ik op een vrijdagnacht om 02.00 uur 's nachts met mijn 5-jarig kind naar een huisartsenpost. Na een operatie eerder op de dag was hij ziek geworden en bleef maar overgeven. De dienstdoende huisarts vermoedde voedselvergiftiging niet gehinderd door de kennis dat mijn kind vanwege het nuchter zijn voor de operatie sinds donderdag 17.30 uur al niet meer had gegeten. Ik had ook geen verschijnselen van voedselvergiftiging terwijl wij hetzelfde aten. Ze hield haar mening vol want 'ze had die avond al drie(!) gevallen van voedselvergiftiging' gehad. Dertig uur later werd mijn kind via een andere huisartsenpost met spoed opgenomen in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen als nawee van de narcose.

Deze manier van redeneren deed mij denken aan een verhaal van een editor. Zij moest een aflevering monteren van een bekende politie-serie die zich afspeelt in het zuiden van het land. De aflevering ging over iemand die voortdurend mensen vermoordde ogenschijnlijk zonder motief. Op haar vraag waarom het personage steeds mensen vermoordde, zei de hoofdschrijver stellig 'omdat het een seriemoordenaar is'.

Volgens de bovenstaande manier van redeneren ook wel drogreden genoemd, lijkt het gestelde aannemelijk maar het klopt niet. Zowel de dokter als de hoofdschrijver reageren mijns inziens lui omdat ze snel af willen van een (kritische) vraag. Drogredenen komen voor in verschillende variaties waaronder het valse dilemma oftewel 'als je niet voor ons bent, dan ben je tegen ons'. Er is geen ruimte voor een derde andere keuze. Drogredenen worden vaak gebruikt door demagogen en zien we nu terug in het sektarisch geweld van ISIS. Ook in Jousterheerd draait alles om het valse dilemma en sektarisch geweld als gevolg.

In Nederland is iedereen verplicht om van zijn vijfde tot en met zijn zeventiende jaar naar school te gaan. Ik pleit daarnaast voor argumentatieleer op de basisschool als verplicht onderdeel van het lesprogramma. Het zou ook daarna verplicht moeten zijn op alle middelbare scholen. Worden mensen in alle lagen van de bevolking steeds luier om zelf na te denken of is het een verregaande zucht naar zekerheid zodat diegene die kritisch durft te zijn, wordt weggestuurd of erger vermoord? Een groep overleeft door discipline maar in wat voor wereld zullen we leven waar geen ruimte is voor twijfel, dingen afvragen, andersdenkenden? Is de enige zekerheid die bestaat niet dat er geen zekerheid bestaat?