Testing the waters

Ik schrijf omdat ik gelezen wil worden. Ik ontwikkel mijn eigen verhalen en daar beleef ik een ongeëvenaard plezier aan. Het plezier bestaat niet alleen uit het ontdekken van het verhaal, dat heel spannend is, maar ook het vooruitzicht anderen te kunnen vermaken, ontroeren en/of te laten nadenken.

Nu kan ik ergens heel enthousiast over zijn, maar dat is niet bij voorbaat een garantie dat anderen dat ook zullen zijn. Een graadmeter is of een uitgever je verhaal ziet zitten als je niet van plan bent om het zelf uit te geven. Literair agent Paul Sebes pleit al jaren dat de schrijver zich moet opstellen als ondernemer. Sec gezegd betekent dat dat ik mijn product moet testen in de markt. Dat testen heb ik zes weken geleden gedaan bij een uitgever die maandelijks een soort audiëntie hield in een boekenwinkel. Je kon je ter plekke aanmelden met een synopsis van je boekidee of uitgewerkt verhaal. Vervolgens kreeg je minimaal 2 minuten of meer als de pitch smaakte naar meer. Ik had ervan gehoord via een collega-schrijver, maar ik zag het als verspilde tijd en moeite. Ik zat net een paar maanden in het verhaal/Jousterheerd en dat is een broze periode. In die begintijd moet het verhaal zich kunnen ontwikkelen zonder bemoeienis van buitenaf is mijn ervaring (en het advies van Stephen King). Ik geloof in organische groei van een verhaal dat van binnenuit naar buiten wordt opgebouwd, zeg maar de fundamenten. Commentaar dat te vroeg komt, laat de schrijver zwabberen. Hij/zij wordt onzeker, verliest het contact met het verhaal en welke kant het op wil gaan alsof je de muren van een huis neerzet zonder fundering. Vroeg of laat stort het in elkaar.

Mijn collega-schrijver ging wel, niet om te pitchen maar om zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen: testing the waters. Ze kwam tot de conclusie dat de uitgever geen monster leek en dat uitproberen een optie was. Het was voor mij voor het eerst sinds jaren dat ik een verhaal heb gepresenteerd met het doel om het te verkopen. Geloof me, dat is eng, dat is iets om heel nerveus van te worden omdat een pril verhaal nog zo een deel van jezelf is. Toch is het belangrijk om te doen, want door het te pitchen, merk je bij jezelf of je het verhaal al dan niet kent. Als je niet kunt vertellen waar het over gaat, dan is het te vroeg. Hoe de ander het verhaal ontvangt, vertelt je ook veel, maar deze uitgever was gepokt en gemazeld en liet zijn gezicht niet lezen.

Ik heb een alleraardigste afwijzing gekregen, eentje waar ik blij van werd. Ik moest vooral volhouden ook al paste het niet in hun fonds en op naar de volgende uitgever. Het bevestigde voor mij dat ik met Jousterheerd op de goede weg zit.