Tijdgeest tegen schaatsende Marokkaan

Zeven maanden geleden liet ik jullie vol trots weten een producent te hebben gevonden voor mijn familiefilm Marokkanen schaatsen niet. In die zeven maanden daarna puilden de media uit van berichten over terroristische aanslagen gepleegd door idioten uit naam van de islam; zit Europa en dus ook Nederland met de handen in het haar door de vluchtelingenstroom uit het Midden-Oosten en zijn we (inter)nationaal onaangenaam verrast door het geweld van deze asielzoekers tegen (Europese) vrouwen. In deze tijdgeest is er geen (positieve) aandacht meer voor een familiefilm over Marokkanen. Wie had dat gedacht dat in een tijdsbestek van ruim een half jaar de wereld 180 graden zou draaien? Ik zeker niet. Maar ik zal de laatste zijn die de realiteit ontkent en ik snap de reactie van de producent. Ik moet het loslaten en nieuwe ideeën ontwikkelen. Gelukkig hebben een paar duizend kinderen in ieder geval wel kunnen genieten van de boekversie van het verhaal (Het geheim van het boze oog) en daar houd ik me dan aan vast.

Ik wil gevonden worden

Ik schrijf omdat ik wil worden gelezen. Maar ik weet inmiddels dat een goed verhaal alleen niet genoeg is. Hoe zorg ik ervoor dat lezers mijn verhaal vinden? In mijn zoektocht om deze vraag te beantwoorden, keek ik rond in de young adult sectie van de openbare bibliotheek. Een aantal schrijvers hadden een rij boeken op de plank staan. Ik zocht de recensies op op Goodreads.com. Het gekke is dat de kritische lezers op Goodreads echt niet altijd staan te juichen en toch heeft zo'n auteur een plank boeken in de bieb op zijn naam. Natuurlijk kunnen de Goodreaders er naast zitten en probeer ik een schrijver uit, bijvoorbeeld Bella Fitzpatrick die een serie over allerlei soorten engelen heeft geschreven. Na de fenomenale Angelfall-trilogie van Susan Ee, was ik benieuwd wat er nog meer op de markt was. Fitzpatricks eerste boek Hush hush, was aardig en ik dacht een tweede betekent meer schrijfervaring en wellicht een beter boek. In haar geval was het tweede boek uit de serie, Crescendo, tenenkrommend en ik ben dan gelijk klaar met zo'n schrijver. 

Maar met een rij boeken val je als schrijver wel op en word je gevonden. Zo heb ik ook Amanda Hocking uitgeprobeerd. Deze voormalige Indie-auteur en nu traditioneel, bleek een parel te zijn. Eerst heb ik een paar boeken uit de Watersong-serie gelezen, die zijn traditioneel uitgegeven en staan in de bieb. Maar ik werd supernieuwsgierig naar haar eigen zelfgepubliceerde boeken waar ze heel open en informatief over spreekt voor iedereen die dat zelf zou willen doen. Zij is er een e-bookmiljonair mee geworden dus mijn aandacht had ze. Nu lees ik haar tweede zelfgepubliceerde vampierserie My blood approves. 

Hoe vernieuwend/interessant kan een vampierserie nog zijn na een overdaad aan Twilight, Vampire Academy en Vampire Diaries op de boekenmarkt? Ik kreeg een aangename verrassing. De ik-persoon is een typisch tienermeisje (17), dramatisch, lui, uitgekookt en egocentrisch met een droog gevoel voor humor. Niet alleen geniet ik van haar humor, haar hoofdpersoon met duidelijke karakterfouten, maar het deed me denken aan hoe ik zelf was op 16-, 17-jarige leeftijd. Ongelooflijk dat uitgevers of literaire agenten daar de charme van over het hoofd zien. Ik ben allang geen 17 jaar meer, maar het boek leest als een heerlijke trip down memory lane. Dat is gelijk ook het goede nieuws. Ook al wijst een uitgever mijn boek af, het wil niet zeggen dat er geen lezers zullen zijn die er wel van kunnen genieten. Ik ga gauw verder aan mijn thriller. Ik heb al ideeën voor boek twee en drie. En drie is een rij.  

Kinderlogica

De kerstboom is in huis gehaald. Ik hang erg aan tradities en speciaal als je maar alleen of met zijn tweetjes bent, vind ik het extra belangrijk dat het feestelijk en gezellig is in huis om de leegte van een groot of compleet gezin in te vullen. Het Zweedse woonwarenhuis en hun superaanbieding van kerstboom voor 1 euro staat garant voor een boomlange Nordmann. Bij die naam denk ik altijd aan de charismatische scandinavische vampier met vikingtrekken, Eric Northman (Alexander Skarsgård) uit de True Blood (tv)/Sookie Stackhouse (boek) serie.

Mijn zoon (6) en ik zetten de boom in de standaard. Ineengedoken aan de voet van de boom vraag ik of de boom recht staat, voordat alle schroeven vast zijn aangedraaid. Ik verwacht dat mijn ventje naar achteren loopt en op afstand de boom zal goedkeuren of bijsturen. Het leuke aan kinderen vind ik hun onverwachte gedachtegang. Hij loopt weg om terug te komen met een liniaaltje van 15 cm lang. Hij had deze net uit de Adventskalender gekregen. Hij checkt of de liniaal recht is door hem langs zijn onderarm te leggen ondertussen mompelend in zichzelf: 'Die is recht.' Vervolgens houdt hij het liniaaltje met een bloedserieus gezicht tegen de boom en zegt: 'Ja, hij staat recht.' Tegen deze logica kan ik niet op en ik onderdruk mijn glimlach. Ik draai de schroeven aan om vanochtend te horen: 'Mam, de boom staat scheef.'

Vrolijke feestdagen!

The Story Grid, zie door de woorden het verhaal weer

Wellicht werkt mijn blogpagina niet goed en zijn er mensen die een berichtje hebben achter gelaten. Ik zal het nooit weten (te zijner tijd probeer ik te achterhalen hoe dat te repareren). Wat ik wel weet, is dat ik geen critique group heb gevonden na verschillende wegen te hebben bewandeld. Het Genootschap voor Misdaadauteurs gaf geen enkele reactie. Maakt niet uit, dacht ik. Met Google ligt de wereld aan mijn voeten en vind ik ook mijn weg. Zo stuitte ik op The Story Grid van Shawn Coyne. Deze doorgewinterde boekredacteur heeft door de jaren heen een methode ontwikkeld, een soort meetlat, om sneller te achterhalen wat niet werkt in een genrespecifiek verhaal. Natuurlijk nam ik het allemaal niet voor waar aan. Aangezien zijn aanwijzingen ook gelden voor films ben ik volgens zijn methode een aantal films gaan analyseren waaronder een paar van de Meester i.e. Hitchcock. Het rookgordijn trok op en ik zag het licht wat betreft mijn eigen thriller. Dat was kicken, sorry maar ik kan het niet anders uitdrukken. Ik kon mijn zoektocht naar meelezers stoppen en mij onderdompelen in de kennis van Coyne. Ondanks de nieuwe kennis is het nog steeds aanpoten, maar in ieder geval zwoeg ik in de juiste richting en voel ik me niet stuurloos meer. Erg fijn. Het (e-)boek is een aanrader voor schrijvers (in spe). Hij heeft een uitgebreide analyse gedaan van Silence of the Lambs van Thomas Harris, alleen de graphics kun je beter downloaden van zijn site en dan vergroot afdrukken vanwege de kleine lettertjes.

The Story Grid is gratis te lezen en deels te beluisteren via zijn site, maar ook te koop in een boek. In het voorwoord zegt Coyne: koop mijn boek niet, alles staat gratis op mijn site. Pas als je je doorbraak als schrijver hebt gehad, geef dan mijn boek aan iemand anders cadeau. Heel sympathiek maar ik las het pas toen ik het boek had gekocht ;-)

Meeleesmaatje gezocht

Ik zit in mijn schrijvershol en soms is het er koud, donker, eenzaam en vooral heel erg stil. Ik kijk naar het einde van mijn verhaal en ik zie dat het niet werkt. Dat is op zijn minst vervelend want ik heb grootse plannen met mijn verhaal. Om die plannen te verwezenlijken, ben ik begonnen in het boek How to find success in selling e-books van Victorine E. Lieske. Haar uitgangspunt is dat je eerst een Freakin' Amazing boek geschreven moet hebben voordat je het uitgeven onderneemt. Mevrouw Lieske heeft daar een punt en mijn einde werkt niet. Ze draagt ook een oplossing aan: participeer in meeleesgroepjes waarbij leden elkaar commentaar geven.

Onderwerp elk hoofdstuk van je boek aan commentaar. Ik heb dat gedaan. Na lang zoeken vond ik de club 'Proeflezen' op Schrijvenonline. Ik plaatste een pagina proloog en ik kreeg direct commentaar. Goed bezig, dacht ik. Op een enkel lichtpuntje na was men er niet over te spreken. Dat vond ik minder, maar als het niet over komt, heb ik niet goed gedaan. Dus na een chagrijnige bui en lang dubben 'want Minette Walters deed het ook zo en die heeft een plank boeken op haar naam', heb ik mijn lieveling de nek omgedraaid en de eerste 16 pagina's geschrapt. Het was even slikken, maar ik was blij met mijn nieuwe resultaat. En toen bleef het stil. Niemand leest nog iets van mijn verhaal. Alle andere bijdragen ontvangen commentaar van de leden. Ik heb ook drie stukken beoordeeld om een steentje bij te dragen, maar zij voelen zich niet uitgenodigd om mijn werk eens te bekijken. Wat nu?


De lezer heeft altijd gelijk, maar zijn afwezigheid is mij een raadsel. Ik heb ook iets teveel schrijfervaring om de oorzaak af te doen als 100% bagger.
Heeft iemand nog een tip? Ik probeer nu een meeleesgroepje via een Facebookoproep op te starten. Ondertussen pep ik mezelf op met schrijfwijsheden die ik vind op Pinterest.

Force Majeure

Ik zit onder water oftewel zoals mijn Engelstalige collega's het zo mooi zeggen: I am in the writing cave. Sociaal doen, leidt af van het schrijven en doe ik daarom momenteel zo min mogelijk. In december 2013 ben ik begonnen met het schrijven van mijn thriller van de koude grond. Ik dacht binnen een jaar klaar te zijn en had mijn deadline gesteld op december 2014. Die deadline heb ik in december vervolgens uitgesteld naar juli 2015. Het is nu 31 augustus 2015, zucht. 

Natuurlijk is er een waslijst aan redenen die mij het schrijven hebben bemoeilijkt. Ik noem: een serieus gebrek aan inkomsten, rechtszaken van een wraakzuchtige ex, nieuwe buren bij wie het alle dagen feest is, een half onbewoonbaar huis wegens achterstallig onderhoud van de verhuurder, mijn kleuter van 4 die niet meer naar school durfde wegens pesten, beter samengevat onder: Force Majeure. 

Allemaal legitieme redenen, maar als ik ergens een probleem mee heb, is het niet halen van mijn deadline. Ik kan heel goed plannen inclusief 'wat er ook gebeurt'. Dat heb ik geleerd tijdens mijn (lach niet) cursus 'studievaardigheid' een soort timemanagementcursus in mijn studietijd die van onschatbare waarde bleek. Wat praktisch onbestaanbaar is in mijn wereld is: (schrijf)werk niet afmaken. In mijn periode bij 'de krant' (dagblad Trouw) heb ik geleerd: je werk is altijd af. Het was heerlijk om voor de krant te schrijven, want ik ging elke dag met een goed gevoel – werk af – naar huis. 

Nu zie ik ook dat een roman een andere benadering, onder andere meer tijd nodig heeft dan een stukje in de krant. Dus ploeg en zwoeg ik door. Wat er ook gebeurt. Het moet af. Dan kom ik weer boven in more ways than one. 

Niet de ideale klant van H&M

Ik ben klant bij H&M. Ik heb weinig te besteden en een klein kind te kleden. Ik vond H&M tof want ze hebben stoere kinderkleding met dino's voor mijn ventje en tongue-in-cheek batman shirts. De dino-kleding is zo stoer dat ook de welgestelde kids uit zijn klas jaloers zijn op zijn shirts. 

Ik breng mijn oude kleding naar H&M om te recyclen en ik ben blij met de kortingsbon die ik opnieuw kan besteden bij H&M. Ik dacht daarom dat H&M en ik vrienden waren, dat wij elkaar hadden gevonden. Maar H&M wil mij niet.

Vandaag werd ik gevraagd om lid te worden van de H&M club. Ik zou punten kunnen sparen en nog meer kortingen krijgen dan de gewone klant. Dat wilde ik wel want een euro kan ik maar één keer uitgeven en mijn ventje groeit, daarnaast ben ik dramatisch afgevallen dus verlang ik naar een nieuwe passende outfit. Welcome to the club zegt de folder die de verkoopster mij in de handen drukt en ik zeg gretig ja. Maar bij nader inzien wil H&M alleen maar clubleden met een smartphone. Ik heb geen smartphone, DIE KAN IK NAMELIJK NIET BETALEN H&M. En daarom kan ik geen lid worden. H&M heeft namelijk een duurzaam beleid waarbij ze geen klantenkaarten verstrekken. Dat is niet goed voor het milieu. Dus kan je punten sparen voor kortingen, exclusieve uitnodigingen ontvangen voor events en speciale aanbiedingen, maar dan alleen als je de ideale klant bent van H&M met een smartphone. Een smartphone kost meer energie dan een gewone mobiel. Een gewone mobiel is dus duurzamer, maar blijkbaar niet voor H&M want dan moeten ze klantenkaarten verstrekken en dat geld hoeven ze niet uit te geven, als de klant dat voor ze doet aan een energieverslindende smartphone.