Eergisteren liep
ik de snackbar binnen om patat te halen voor het avondeten. In de helverlichte ruimte
zat een meisje, niet ouder dan 12 jaar, aan een van de formicatafeltjes te
wachten. Ze was fragiel en droeg duidelijk een jas en een broek die minstens
twee maten te groot waren. Haar schoenen waren mannenschoenen waar ze in
slofte. Mijn blik werd steeds opnieuw naar het gezicht van het meisje
getrokken. In een andere setting, meer voorspoedige levensomstandigheden zou
het een mooi meisje zijn geweest met haar lange blonde haren en grote ogen. Ik
glimlachte naar haar, maar haar ogen ontweken mijn blik. Haar mond was
vertrokken tot een dunne streep, dat maakte haar smalle gezicht spits en hard.
Ze denkt vast, wat moet die vrouw van me, dacht ik. Ze ontweek ook de blik van de van de
snackbarmevrouw, een moslima, die haar hielp met haar grote bestelling. Het
meisje leek voor 18 euro merendeels patat te hebben gekocht. Ik haal één portie
patat en die deel ik met mijn zoontje en dan hebben we nog over. Dus voor 18
euro haal je voor een weeshuis patat bij deze snackbar. Ik bleef naar haar
glimlachen ook al keek ze me niet aan en ik wenste dat ik rijk was. Helaas ben
ik vooralsnog armlastig, maar een meisje van twaalf hoort geen hard gezicht te
hebben. Ze hoort leuke kleding te dragen die haar past. Het zou trots geweest
kunnen zijn of schaamte, dat zij geen oogcontact maakte met ons. Bij haar
aanblik wilde ik in ieder geval op dat moment niets lievers dan haar het blije,
ontspannen gezicht gunnen dat bij een kind hoort.
Bij ons thuis
hadden wij ook niet breed, maar ik heb als kind altijd passende kleding gehad.
Wel was het verdriet van thuis, de vele ruzies en spanningen, van mijn gezicht
te lezen als ik 's ochtends naar school liep. Op de brug kwam ik regelmatig een
gekleurde man tegen die me altijd aan het lachen probeerde te maken omdat ik zo
verdrietig keek. Dat moment dat iemand medeleven toonde, betekende wat voor me en dat herinner ik me nu
nog even scherp als de dag van gister. Zo werkt volgens mij ook de gunfactor.
Die man herkende iets bij mij en gunde mij een glimlach. Ik herkende de harde
blik van het meisje en gunde haar het kind-zijn.
Misschien als
mensen elkaar weer wat meer bekijken als mens, die in de basis qua gevoelens
gelijk zijn. Worstelingen en tegenslagen zijn voor alle mensen lastig, maar als
het een keer mee zit, geniet iedereen daar net zo van. Misschien is er dan ook
weer ruimte om elkaar wat te gunnen. Ten slotte is elkaar gunnen ook een
uitnodiging tot verbinden en dat heeft deze wereld nu juist zo hard nodig.
