Onlangs was mijn zoontje serieus ziek:
bloed braken, suf als in niet aanspreekbaar en hoge koorts. Nadat we
eerder 's nachts door het ziekenhuis terug naar huis werden gestuurd want
'hij was nog te goed' om opgenomen te worden, werden we dat 33 uur
later wel. Hij had zoveel pijn dat ik hem niet meer mocht aanraken.
Het braaksel werd ter plekke aanschouwd door een stoet aan
artsen-in-opleiding, verpleegkundigen en co-assistenten.
De volgende dag kwam de 'echte' als in
volleerde kinderarts aan zijn bed. Hij begon tegen mijn zoontje te
praten, maar er kwam nauwelijks wat uit. Het kind lag als een dood
vogeltje in bed. De arts begon een verklaring te zoeken voor het
braken van bloed. Hij had een bloedneus gehad die nacht, dat zou het
kunnen zijn. Echter het braken was al dagen geleden begonnen en toen
had hij geen bloedneus. Hij had door overgeven een wondje in zijn
keel gekregen en zo leek het alsof hij bloed braakte, opperde de
arts. Hij had echter altijd overgeven met bloed en niet zonder. Het
was duidelijk dat men in het duister tastte over de oorzaak van zijn
conditie, maar na deze opmerkingen begon ik mijn geduld te verliezen.
De kinderarts verweerde zich omdat ik
geen foto kon produceren van het braaksel. Even stond ik met mijn
mond vol tanden. Had ik een foto moeten maken? Iedereen heeft het
toch zien gebeuren. Is er dan geen overdracht van informatie? De man
haalde zijn schouders op en zei dat hij het niet had gezien en een
volgende keer moest ik maar een foto maken zodat hij die kon
beoordelen. Ik ging op dat moment niet meer met hem in discussie.
Zelf onderzocht hij mijn kind met zijn smartphone waar een lichtje in
zat om in zijn keel te kijken.
Maar ik heb geen dure smartphone. Ik
heb een goedkope telefoon waarmee ik kan bellen en gebeld worden, dat
is waarvoor ik hem gebruik. Maar in het hoofd van de kinderarts en al
eerder H&M heeft iedereen een smartphone net zoals iedereen
inmiddels een koelkast thuis heeft en als je dat niet hebt, dan tel
je niet mee. Die nacht braakte mijn kind en de nachtzuster maakte met
haar privételefoon een foto. De arts in opleiding die in het weekend
langs kwam, meldde: dat ze op zo'n foto echt niets kon zien.
Misschien toch maar vertrouwen op de 'antieke' manier van
informatie-overdracht als in dossier bijhouden?
