Ik schrijf omdat ik wil worden gelezen.
Maar ik weet inmiddels dat een goed verhaal alleen niet genoeg is.
Hoe zorg ik ervoor dat lezers mijn verhaal vinden? In mijn zoektocht
om deze vraag te beantwoorden, keek ik rond in de young adult
sectie van de openbare bibliotheek. Een aantal schrijvers hadden een
rij boeken op de plank staan. Ik zocht de recensies op op
Goodreads.com. Het gekke is dat de kritische lezers op Goodreads
echt niet altijd staan te juichen en toch heeft zo'n auteur een plank
boeken in de bieb op zijn naam. Natuurlijk kunnen de Goodreaders
er naast zitten en probeer ik een schrijver uit, bijvoorbeeld Bella
Fitzpatrick die een serie over allerlei soorten engelen heeft
geschreven. Na de fenomenale Angelfall-trilogie
van Susan Ee, was ik benieuwd wat er nog meer op de markt was.
Fitzpatricks eerste boek Hush hush, was aardig en ik dacht een
tweede betekent meer schrijfervaring en wellicht een beter boek. In
haar geval was het tweede boek uit de serie, Crescendo,
tenenkrommend en ik ben dan gelijk klaar met zo'n schrijver.
Maar met een rij boeken val je als
schrijver wel op en word je gevonden. Zo heb ik ook Amanda Hocking
uitgeprobeerd. Deze voormalige Indie-auteur en nu traditioneel, bleek
een parel te zijn. Eerst heb ik een paar boeken uit de
Watersong-serie
gelezen, die zijn traditioneel uitgegeven en staan in de bieb. Maar
ik werd supernieuwsgierig naar haar eigen zelfgepubliceerde boeken
waar ze heel open en informatief over spreekt voor iedereen die dat
zelf zou willen doen. Zij is er een e-bookmiljonair mee geworden dus
mijn aandacht had ze. Nu lees ik haar tweede zelfgepubliceerde
vampierserie My blood approves.
Hoe vernieuwend/interessant
kan een vampierserie nog zijn na een overdaad aan Twilight,
Vampire Academy en Vampire Diaries op de boekenmarkt?
Ik kreeg een aangename verrassing. De ik-persoon is een typisch
tienermeisje (17), dramatisch, lui, uitgekookt en egocentrisch met een droog gevoel voor humor. Niet alleen geniet ik van haar humor, haar
hoofdpersoon met duidelijke karakterfouten, maar het deed me denken
aan hoe ik zelf was op 16-, 17-jarige leeftijd. Ongelooflijk dat uitgevers
of literaire agenten daar de charme van over het hoofd zien. Ik ben
allang geen 17 jaar meer, maar het boek leest als een heerlijke trip
down memory lane. Dat is gelijk ook het goede nieuws. Ook al
wijst een uitgever mijn boek af, het wil niet zeggen dat er geen
lezers zullen zijn die er wel van kunnen genieten. Ik ga gauw verder
aan mijn thriller. Ik heb al ideeën voor boek twee en drie. En drie
is een rij.
