Ik zit onder water oftewel zoals mijn
Engelstalige collega's het zo mooi zeggen: I am in the writing
cave. Sociaal doen, leidt af van het schrijven en doe ik daarom
momenteel zo min mogelijk. In december 2013 ben ik begonnen met het
schrijven van mijn thriller van de koude grond. Ik dacht binnen een
jaar klaar te zijn en had mijn deadline gesteld op december 2014. Die
deadline heb ik in december vervolgens uitgesteld naar juli 2015. Het
is nu 31 augustus 2015, zucht.
Natuurlijk is er een waslijst aan
redenen die mij het schrijven hebben bemoeilijkt. Ik noem: een
serieus gebrek aan inkomsten, rechtszaken van een wraakzuchtige ex,
nieuwe buren bij wie het alle dagen feest is, een half onbewoonbaar
huis wegens achterstallig onderhoud van de verhuurder, mijn kleuter
van 4 die niet meer naar school durfde wegens pesten, beter
samengevat onder: Force Majeure.
Allemaal legitieme
redenen, maar als ik ergens een probleem mee heb, is het niet halen
van mijn deadline. Ik kan heel goed plannen inclusief 'wat er ook
gebeurt'. Dat heb ik geleerd tijdens mijn (lach niet) cursus
'studievaardigheid' een soort timemanagementcursus in mijn studietijd
die van onschatbare waarde bleek. Wat praktisch onbestaanbaar is in
mijn wereld is: (schrijf)werk niet afmaken. In mijn periode bij 'de
krant' (dagblad Trouw) heb ik geleerd: je werk is altijd af. Het was
heerlijk om voor de krant te schrijven, want ik ging elke dag met een
goed gevoel – werk af – naar huis.
Nu zie ik ook dat een roman
een andere benadering, onder andere meer tijd nodig heeft dan een
stukje in de krant. Dus ploeg en zwoeg ik door. Wat er ook gebeurt. Het moet
af. Dan kom ik weer boven in more ways than one. 